Blog

My blog. The place where I share my thoughts or as I like to call them figments. The thoughts that I wake up or fall asleep with, that help me to get a clearer image of myself and the world around me. Sometimes in English but mostly Dutch.

The astronaut in me

I never really thought of myself as smart. I wasn’t amazing at school. I simply loved playing a lot more than diving into study books. I did love books. Also books with information. When writing a paper about planes in primary school I really dove into it. I can still remember getting the books from the library and interviewing people about flying. I recently found the paper. I even added a bit of humour. I loved to observe the world. Watch people. Their habits, behaviour, I took it all in as a sponge, the whole world. And I did not know what to do with it. Overwhelmed with all the inputs; I flooded myself. Desperately grasping for space and a break I ended up having tantrums. Hitting the wall with my pillow, yelling and crying. I did not understand my brains. To let go of all the crazy flow in my head I had to run and play. I couldn’t concentrate as every sound, smell or light in the room distracted me. I tried to concentrate by focusing all my energy on one thing first; drawing, wiggling my knees or ticking my fingers, and than on my teacher. It had the opposite effect. They thought I wasn’t concentrating and was too playful. I was just searching for a way to cope with myself.

When I started to understand maths I loved it. All the numbers, my brains loved them. I became from being one of the worst the best in my class. I think that was the first time I realised I was not stupid. It took me lots of years to realise my brains just work differently than the system they were put into. I slowly found my way of learning. Choosing the subjects that interest me and focus on that. In high school I fell in love with physics. The logical deduction and use of formulas just powered my brains in a way I did not know. It was amazing! I started dreaming about space and aircraft science. And suddenly the fascination of the little girls and planes came together with physics. For a long time I dreamed about going to the technical university and maybe one day work for nasa. But I also knew that it would mean hours behind a computer in a school system I did not fit in. I dreamed of something I could not survive in. At least I assumed I couldn’t. So I decided to let go of the dream.

The past 11 years I have learned so much about myself. About my body and my brains. How to guide them in my advantage and how amazingly good they work. As the person I am now I sometimes wonder if it is a dream I should go and follow. If it would fill that gap of passion and ambition I sometimes feel. There is something about the silence, emptiness and endlessness of space that attracts me. But I also know I’m very happy where I am now. That this path is giving me so much. Things that that dream probably couldn’t give me. Sacrifices I would have to make.

So I have this necklace. My own personal astronaut. To once in a while remind me of the dream. To stand still, remember and feel the girl researching her airplane paper. Or the teenager trying to make a magnetic train with liquid nitrogen. And make sure I find that passion and enthusiasm back in myself and follow it to where it leads me. Because that feeling is the purest. It’s never wrong!

13/02/2020

Goodes

I write this now my memory is still fresh and my emotions pure.  For myself, for all, for humanity but maybe a bit more for us with a colonial past.  I hope to find the correct words to express myself.

I am Dutch. The history of my ancestors is most likely a colonial. If not in trade then in welfare. As my country faired on trading, on exploitation and on slavery. The black pages of our history.  The stories that were never told in my history books. The cruelties we are responsible for but we deny and keep on denying. If you teach a generation their countries history you have to tell them all. The good and the bad. You can’t leave out that what you’re embarrassed of. With that you ignore generations that have been fighting for freedom. Having to use that word ‘freedom’ is eating at me. We have taken something that was never ours to take. We treated a race, humans as inhuman as lower beings. As savages. I can’t imagine the pain that comes with that. The power and will, that is needed to fight against it. Every day I hope it ends.  That we fully live together as equals. I might be a dreamer but I try to believe in the good of people. After all we are all the same, human.

Tonight I got to watch a great men tell his story. A hero, a fighter. Fighting for his culture for his ancestors for his right to be. Fighting with so much strength and power. Inspiring generations to come, inspiring me. His name is Adam Goodes. He is my new hero. He gave me new energy to fight. To speak up. To say this is not ok. This is enough. I stand with Goodes. I stand with all that get judged and bullied because of their skin and race. I say no more. If someone is hurt by a tradition we aught to change it. We need to start respecting, listen and acknowledge.   I remember the stories Narvo and the tour guides told me about K’gari. The horrors, the massacre at Indian Head not more then 170 years ago! How a society that had lived on those lands for over 65000 years have no right. How they are still not acknowledged as the original Australians.

And I look at my home. At the Netherlands. At our Zwarte Piet discussion. How slowly change goes. How much pain and strength it costs. How people still have to fight for their freedom and right to be heard. It makes me extremely said and angry. So I call out to all of you. Everywhere on this earth. Let us be the generation that can change. Lets be the generation that faces the past but changes the future. Lets teach our children about the good and the bad. Teach them about all cultures. About all religions. Without fear and prejudice. And start with yourself. Educate ourselves.

I might be an idealist. I might have unrealistic hopes and dreams. But as the great movie ‘pay it forward’ learned me when I was still a little girls; change starts with yourself. Even if it is scary or feels useless.
If I don’t believe, try or fight how can I expect the world to do so.

And if you can, watch this documentary about Goodes:
https://www.idfa.nl/nl/film/8f8beb84-d720-43f8-841e-83821025724c/the-australian-dream

29/11/2019

Ontspullen

Na twee dagen door mijn verzameling aan dozen en spullen gaan vraag ik me steeds meer af, waarom bewaren we spullen? Wat geeft het ons? Of wat hopen we er wellicht uit te halen?
Zijn we bang dat als we niets tastbaars meer hebben we de herinnering kwijtraken? Ik ben iemand die veel emotionele waarde hecht aan ‘dingen’. Ik ben dan ook erg goed geworden in ze de afgelopen 29 jaar verzamelen. Werkstukken van de lagere school. Mijn lowlands bandje van toen ik als 15jarige op Lowlands mocht draaien. Ik heb zelfs tot vorig jaar de poster bewaard met de line-up. Waarom? Ik denk dat ik mezelf en mijn herinneringen verbind aan de tastbare dingen die bij dat moment horen. Ik ben een deel van die dingen. Door ze weg te gooien kan het voelen alsof ik een stukje van mezelf weggooi. Wat natuurlijk helemaal niet zo is. Toch is dat wellicht de emotionele laag die het ‘loslaten’ zo moeilijk maakt. Ik heb het namelijk niet ‘nodig’. En ik mis het ook niet. Toch is het het archief van mijn zijn, Mijn herinneringen. De tijdlijn van mijn leven. De spullen, de foto’s en mijn eigen herinneringen vormen samen mijn levens tijdlijn.

Maar ik merk ook dat er een extra laag is. Als kind genoot ik van het rondneuzen in de archieven van mijn opa en oma. Op de zolder en in de kelder van de Lourdesstraat lagen die tijdlijnen voor het oprapen. Ik rook de geur van geschiedenis. Die spullen en hun verhalen waren ook mijn geschiedenis, van mijn voorouders. Ze vormden samen met al het andere ook weer mij. Als ik dat deel van mijn geschiedenis weggooi ontneem ik dan mijn kinderen niet van dat genot?

Gisteren besloot ik dat mijn gehele strip collectie weg mocht, behalve de wondersloffen van Sjakie. Ook de stripboeken die van mijn opa kwamen. Die ik met genot heb verslonden. Bij hem aan de Lange Haven liggend op het kleed en later thuis. Ik deed daarmee een van de laatste tastbare dingen die ik van hem had weg. Iets dat typisch opa Bep was. En het voelde vrij om minder spullen te hebben, maar ook leeg en pijnlijk omdat het vanaf nu alleen een herinnering in mijn hoofd zou zijn. En ik mijn kinderen ooit kan vertellen van alle stripboeken van opa Bep maar ze, ze nooit tastbaar kunnen verslinden zoals ik ooit deed.

Het fascineert me hoe de dingen die ik verzamel zo samensmelten met mijn zijn. Het is iets bijzonders maar benauwd ook. Waardoor ik in het proces van opruimen steeds op een tweesprong sta tussen alles weg willen doen maar ook niet kunnen loslaten. Dus ontstaat er een langzaam proces van wikken en wegen. Van keuzes en compromissen. Waar ik dan uiteindelijk ook zo ongeduldig van word dat ik denk ‘gooi het allemaal maar weg!’. Ik ben dus nog wel even bezig met het ont-spullen van mijn tijdlijn. En bepalen of het meerwaarde is of belast in mijn zijn.

09/06/2019

Woordenval

Ik schrijf de woorden van me af
Probeer de juiste volgorde aan elkaar te rijgen om dat uit te drukken dat me overspoelt maar de woorden blijven maar komen zonder zinnen te vormen zonder punten en komma’s die de logica vormen die de structuur zijn in het raadsel van mijn overspoeling ze volgen als een onophoudelijke waterval

03/06/2019

Als het stroomt

Soms komen de woorden zoals het water uit de douche
Dan stromen ze als duizenden druppels tegelijk van mijn hoofd naar mijn lippen
En sta ik met nog maar een half been onder de douche zoekend naar mijn handdoek om mijn handen te drogen die de woorden willen schrijven die al bijna in vergetelheid raken
En dan sta ik daar half nat half droog
Met mijn duimen op een vochtend woordend scherm mijn waterval uit te tikken
Schuldig dat het water blijft stromen zonder dat ik mij was
Maar wetend dat zolang het stroomt de woorden die ik eerst niet vond zijn plek hervinden
En beloof ik dat ik morgen mijn haren dan maar niet was

13/05/2019

Alles dat er is

Ik vroeg aan hem of ik het was
Of dat het lag aan de tijd
Aan die ene dag
Dat moment
Of wellicht juist dat woord wat ik zei
Of het woord dat ik nooit zei
Ik vroeg alles aan hem
En hij zat daar
En keek
Naar mijn handen
Hoe ze bewogen met mijn woorden
Naar mijn lippen
Hoe die zochten naar de juiste woorden
wetende ze nooit te kunnen vinden
Naar mijn ogen die zijn ziel in keken
Elke keer weer
Een ziel die niet gezien wou worden
Ik staakte
En ik slikte
Slikte mijn laatste woorden in
Ik spiegelde zijn stilte
Keek naar mijn handen
Naar de zijne
Ze waren anders dan eerst
Dan toen we elkaar ontmoette
De huid was dunner, kwetsbaarder
De nagels brozer
Meer littekens van het leven
Sproeten van de zon
Daar zaten we kijkend naar onze handen
Bang voor de blik in elkaars ziel
Wetende dat dit het was
Dat er geen woorden meer waren
Dat ze niet meer zouden komen
Dat het niet dat ene moment was geweest,
of de tijd of iets wat een van ons ooit zei
Het was gewoon
Niet meer is
Maar was
En soms is dat alles dat er is

13/05/2019

De Jonge Lentes

Ze razen en blazen
Met hun kop in de zon
Lange stuntelige benen
Zoeken hun weg in het gras
Vinden ze de balans
Soms leunend tegen een ander
Ze spelen
Struikelen
Alles aan ze is nog jong
Langzaam ontdekken ze hun wereld
Het gras
De bloemen
De weide
Vogels
Vliegen
Bijen
De geuren
De geluiden
Vanuit mijn trein raas ik voorbij
En observeer
Ze grazen vrolijk door
Hinniken
En galopperen de wei in
Met een glimlach geniet ik
Ze verdwijnen in de verte
Ze zijn de jonge lente

22/04/2019

Oogst

Dit is de oogst
Dit zijn de zaden die we planten
Ze groeiden en bloeiden
De oogst van onze tijd
De zorg en liefde die we gaven
Hier knotten we de bomen
Doppen de bonen
Hier laten we los
Om verder te groeien
In de bloei van het leven

20/02/2019

My body

it’s not my body
that I try to deceive
but that what society
wants it to be
as my body is me
but also not
as I will always be
my body but my body
is not always me.
As society wants to
define all there is
I like to stay in the
grey in between
defined and undefined
not always clear to see
but always me

06/02/2019

Met rechte rug

Ik zie ze staan
de mannen
enkelen zijn kind
te snel tot man gedwongen

ze wachten op een toekomst
zo fragiel
ongrijpbaar
een droom

Ze vochten met hun leven voor die droom
nu staan ze daar al wachtend
met enkel een tasje als bezit

Ze kijken naar de kade
de fotografen
de politie
het hele circus

Zij bepalen het nu
alles wat wel mag
wat niet
en wanneer

Hij kijkt naar zijn redders
zijn helden
zij die hem zijn vrijheid terug gaven
maakten dat hij kan blijven dromen

Tranen bij hem
tranen bij hen
ze weten de weg die hij nu moet gaan
wat die vrijheid kost

Dat hij die vrijheid zo
bij zijn eerste stap
de nieuwe toekomst in
kwijt is

Dat hij een nummer wordt
en zijn strijd nog nat nog lang niet gestreden is

Maar een toekomst heeft hij
hoe fragiel die ook is
Met een glimlach en rechte rug stapt hij de kade op

06/02/2019

Paul

De onwerkelijkheid van dat je er niet meer bent maakt dat ik je zie in alles
De man met de sigaar
Een motor in de straat
De geur van bbq
Al fietsend door de stad passeer ik de plekken die bij jou horen
De plek waar je je sigaren haalde
Knijn waar we nachtelijk champagne dronken en de zomer afsloten
Ik denk aan de zomer en hoe anders die gaat zijn
Wie gaat er nu vloeken op de hockeyers op het veld
Hoe gaat het vlees op de bbq smaken
Wie tuft er over de pitch
Geeft er commentaar op het spelende team
Verteld me hoe ik beter moer bowlen
Dat ik niet teveel moet denken
Ik ga de verhalen missen
Over kunst, reizen, cricket en het leven
Vermengd met de geur van tabak
Jouw humor altijd met een brom

De stad ademt anders zonder jou
Het gras en de netten missen je
De wind waait anders door de vlaggen
De vogels laten de pitch met rust
Er hangt een akelige stilte over dat wat cricket is
De hekken blijven gesloten en het licht uit
De dagen van dansen op de tafels, vodka flessen en touwen trekken met de motor zijn niet meer
Ze blijven voor eeuwig in een herinnering
We moeten nu verder zonder
En dat voelt als een akelig kille zomer
Onwerkelijk

28/12/2018

In mijn vingertoppen

Hoewel de creativiteit in mijn vingertoppen lijkt te zitten blijf ik maar zoeken naar de juiste weg om haar te uiten in de wereld waarin ik mij voortbeweeg. De stappen die ik zet lijken niet samen te komen met de gedachten die door mijn hoofd razen. Ik ga te snel of te langzaam. Ik tast in het duister en weet niet waar ik mijn voeten moet zetten. Als ik denk de juiste weg te vinden brengt die mij op een dwalend pad. Dus spring ik van de ene kruising naar de andere en zak uitgeput door mijn knieën. Ik wil gaan. Mijn schouders zetten onder alles wat ik geloof. Maar mijn schouders en mijn hoofd vinden de zin niet. Het oppervlak voor mijn schouders. Mijn dromen zijn mistig en vaag. Soms dan raak ik iets van wat de essentie is van het licht waar ik naar verlang. Maar het is zo ongrijpbaar en voor ik het weet verlies ik mijn aandacht en glipt het door mijn vingers en verdwijnt in de verte. Ik moet stilstaan en het beet pakken met beide armen. Het grijpen en omhelzen. Daar blijven zodat mijn vingertoppen kunnen wennen aan het oppervlak en mijn schouders het kunnen dragen. Wellicht vandaag. Vind ik het. Vinden mijn vingers de woorden om te blijven, om te uiten, om te zijn waar ze naar hunkeren. Vandaag.

29/10/2018

Drone

Ik vloog in zijn ogen
Ver weg van hier
Als dansend in de regen
Niets meer dan een stipje in het veld

Zwaaiend naar de vlucht die hij maakte
Veilig achter zijn schermpje
Controleerde hij zijn bewegingen
De afstand
Hoe klein of groot ik was

En ik danste voor hem
Voor mezelf
Voor de wereld
Terwijl de regen me langzaam doorweekte
De druppels over mijn lichaam gleden
Keek hij
Zoals hij altijd kijkt
Tot hij zeker wist dat ik het was
Dat ik bleef
En hij vertrok
Zoals hij altijd gaat

Ik bleef
Zoals ik altijd blijf
En ik danste
Tot de regen stopte
En de druppels in mijn huid droogde

Zomerstad

oh zomerstad
oh wereld op het gras
met je regendagen
en mooie zomeravonden
ik ga weer in je verdwijnen
een met je worden
ik begeef me weer binnen de hekken
in een wereld zoals geen ander
vol tumult en escapades
lange nachten
korte dagen
waar ze flaneren in het gras
paraderend langs de tenten
waar de mensen aapjes komen kijken
maar eigenlijk zelf de aapjes zijn
waar het leven even stil staat
en je mag zijn
zelfs wie je niet bent
de plek waar ik
genoot
liefhad
danste
leerde leven
oh zomerstad
je hebt me weer
paraderend over het gras

03-04-2018

MindGarden

there is a garden in my mind
filled with beautiful birds, trees and flowers
all of them are in different seasons
some are at its end, some in spring
some are still small seeds in the ground
waiting to be watered and nourished
to grow, to become something beautiful

there are dark tangled parts
with dorn bushes
high trees that sing in the wind

mij mind is like a garden
a maze filled with unexpected
beauty or surprises
waiting to flourish and shine

when i close my eyes i can see it
i feel it, smell it, hear it
the birds sing my song
the flowers smell like nothing else
the trees higher then i can see
this is my garden
how beautiful it will become
is up to me

15/01/2018

Mijn huid

het is koud
mijn huid
altijd wel
ik ken de kou
ze begint bij mijn tenen
en eindigt in mijn vingertoppen
ze hangt altijd over me
als een schil ligt de kou op mijn huid
ik probeer haar eraf te pellen
dikke sokken, dikke truien
warme douche
ze blijft altijd
zelfs als het hete water over mijn huis spoelt
blijft de schil van kou
soms in bad als ik in een deken van hitte baad
breekt de schil
ik mis de warmte
mijn huid is niet mijn lichaam
nog even en dan komt de zomer
breek je mijn schil

15/01/2018

Winterdip

ik dip mezelf erin
heel diep
lekker smeuïg met een dikke laag
zoals ik altijd dip
in de winter

vanachter de gordijnen
voor de met ijs beslagen ramen
met mijn voeten op de kachel
verwikkeld in een donzen deken

dip ik weg
in het grijs en grauw
weg van het nat en de kou
hier schuil ik

diep weg in het holletje van mijn deken
in de kuil van mijn bed
met de warmte van mijn adem
duik ik nog even weg
in mijn winterdip

Storm in mij

het woei en waait in mij
van ochtends vroeg tot middernacht
en dan nog even
van mijn tenen tot mijn haar
en dan nog even door
er is een storm op komst
ik voel het
in mijn botten
in mijn pezen
mijn spieren
en mijn huid
mijn haartjes die zachtjes mee bewegen
een storm als nooit tevoren
alles staat op scherp
nog even en dan komt ie
met een inmense kracht
ja morgen ga ik leven
als de storm in mij
nu wacht ik nog even
en storm een droom voorbij

het zijn
het gaan
het blijven
het blijven gaan
het zeggen
het doen
het zeggen te doen
het durven
durven zijn
durven gaan
durven blijven
durven zeggen
durven doen
het durven durven

zijn alle woorden die je sprak
woorden die ik je gaf
die verloren gingen
en niks meer zeiden
omdat een woord op zichzelf
niks meer is dan een opeenvolging van letters
die zonder nut zijn bestaan verliest

zoals jij en ik
zonder woorden niet meer zijn
en er slechts een echo blijft
van de woorden die je sprak
die ik je gaf
zoals onze woorden
verloren we

iets wat is
werd was

20-01-2017

Dansende Lena